More Blues Fest (dag 3) Jan Bruynooghe - The Ballroom Bogards - The 925 - K-Pax Blues Band - Derek & The Dirt Pasta & Blues Zottegem (18-09-2022) reporter Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Pasta & Blues © Rootsville 2022

Gisteren toch alweer een mooie muziek dag meegepikt daar bij “De Morre”. En het was nog niet gedaan, want de laatste dag kwam er aan. Vandaag iets vroeger uit de veren want het ging al , naar jaarlijkse gewoonte, vroeg van start met het zondags “aperitiefconcert”. Dat wou ik zeker niet missen want er was een topgitarist hiervoor uitgenodigd. Hop naar Zottegem !

Vandaag was Goes terug van de partij om het geheel aan elkaar te praten of eerder te zingen, want als een moderne “Sleingse” minnestreel had hij geen gedichten in petto maar telkenmale een lied, das ne keer iets anders hé..

Als ik topgitarist zeg, dan wik ik mijn woorden, want dat is Jan Bruynooghe zeker. Ik had hem trouwens leren kennen op de vorige editie van More Blues en heb hem ondertussen al enkele keren aan het werk gezien, de laatste keer een tijdje terug in de Gentse joint Missy Sippy en alweer had hij een verpletterende indruk achtergelaten.

Jan, gekend als zanger-gitarist van onder andere Dirty Five en Het Akoestisch Ei, is gefascineerd door blues ‘n roots, folk en americana. De man brengt akoestische versies van zijn favoriete songs en is sterk bedreven in het fingerpickin’, en dat is waarschijnlijk een serieus understatement. Je kan je wel verwachten aan songs van Mississippi John Hurt, Doc Watson of Colter Wall, maar evengoed aan uitgeklede songs van bijvoorbeeld Neil Young of Tom Waits. Als grote fan van akoestische blues keek ik weer enorm uit naar dit optreden. Nog maar weinig volk op dit onchristelijk uur maar Jan begon er aan en we kregen al heel  vroeg een knappe versie van ‘St James Infirmary’ als aperitiefhapje. Hij vervolgde met “Deep River Blues” van Doc Watson en één van mijn all time favorites “Make Me A Pallet On Your Floor” van Mississippi John Hurt.

Geen drup regen te zien vandaag maar toch konden we het bijna niet droog houden met zijn magistrale  bewerking van Tom Waits’ ‘Martha’. Hij kreeg iedereen stil en wist ons tot bijna tranen toe te bewegen. ‘Brother Can You Spare A Dime’ en ‘How Long Blues’ stonden ook op Jan’s lijst en de slide werd bovengehaald bij ‘Walkin Blues’ van Robert Johnson. Jammer genoeg was Jan’s tijd bijna op…time flies when you’re having fun, maar hij trakteerde nog op het heel knappe ‘The Devil Wears Suit And Tie’ van Corter Wall, eentje van Sam Chatmon en ‘Key To The Highway’ van Big Bill Broonzy. Afsluiten deed hij met ‘Walk On Boy’ van Doc Watson. Het fijne aan Jan is dat hij in elke cover zijn eigend ding steekt en dat maakt het zo veel interessanter. Bij deze rest mij enkel te zeggen “Mijnheer” Bruynooghe u was weer geweldig !!

The Ballroom Bogards, waren de volgende in het rijtje. Ook al vaste klanten op More Blues want ze waren ook al aanwezig op de editie 2020. Deze zevenkoppige band zijn de local heroes en spelen vandaag dus een thuismatch. De band begon ooit als een bluegrass coverband maar ondertussen brengen ze meer en meer eigen werk in verschillende muziekstijlen. Deze knappe bende bestaat uit Ruben (gitaar en zang), Sam (bas en zang), Garg (Gitaar), Niels (drums), Lieselot (accordeon en zang), Laurens (viool), Jonas (mandoline) en Lisa (zang).

Dit was alweer een fijne gig. Een zanger met een heel knappe stem, de fantastische meerstemmigheid en de mix tussen country, americana en een zuchtje blues en met ‘Mountain Dew’ wisten we al wat we aan toe waren. Echte feel good muziek. Knappe keuze van songs zoals ‘Rollin’ In My Babys Arms’, een schitterende versie van Bruno Deneckeres ‘Walking On Water’ met geweldige meerstemmigheid, ‘Rock Me Mama’ of ‘Weeping Willow Tree’ een ouwertje van The Carter Family.Het was genieten geblazen.

Deze bende jonge gasten staat muzikaal heel sterk en weten te boeien met hun muziekkeuze. En ze bleven op hoog niveau spelen met ‘Good Old Gal Of Mine’, ‘Come On Over’, ‘Peggy Sue’ of ‘Cowboy Man’ van Lyle Lovett…Yee haawww. Heel fijn om zo’n jonge mensen zo passioneel bezig te zien. Ik heb echt genoten, dit was het betere werk mijn gedacht. Ze vielen zo in de smaak dat ze er nog eentje mochten bijdoen en dat werd het welgekende ‘Cotton Eye Joe’ in sneltempo gebracht. Knap werk alweer.

Tussen de acts door had Filip Morre gezorgd voor wat bijkomen plezier, zo had hij een clown aangetrokken (en dan heb ik het niet over Goes…graptjen hé) en de clown liep daar de hele dag rond en zelfs een vuurspuwer. Van alle markten thuis diene Morre.

Met The 925 (uitgesproken nine to five) gingen we een andere toer op. Deze zeskoppige band uit Gent, brengt garagerock in de stijl van de sixties. Wist eigenlijk niet goed wat ik mij hierbij moest voorstellen, want deze band is mij totaal onbekend. Stevig alleszins en ik hield al mijn hart vast. De band bestaat uit Jorik Van den Bosch, Tomas Van Hove (gitaar), Bram Baele (zang), Aaron Machtelinckx (drums), Nick Maertens (bas) en sinds begin dit jaar werd de band versterkt met Luc Heyvaerts (ex Gorki – toetsen, sax en harmonica). Op hoop van zegen !

Nou, ik had mij voor niets zorgen gemaakt, zo zie je maar en zoals Bredero ooit kwam te zeggen: “het kan verkeren”. Zoals gedacht wel stevig, maar zeer energiek en vooral zeer genietbaar. Blues was het niet en soms deed het mij denken aan de Stiff Little Fingers van uit mijn jeugdjaren, maar ze kregen de boel wel aan het dansen met hun aanstekelijke muziek en een zanger die de show wist te stelen door zijn regelmatige wandelingen door het publiek en zijn aanstekelijk enthousiasme.

Songs als ‘Noman’, ‘Big Black Boots’, ‘You Gotta To Move’, She’s Got It’, ‘June’ of ‘Trouble Kid’ werkten aanstekelijk maar vooral op de dansspieren van het publiek en dat was dan ook de verdienste van de band, die de set afsloot met het aanstekelijke ‘Think Twice’. Zoals ik al zei, genen blues maar wel goed en al zeker in het genre.

De voorlaatste band kende ik wel, namelijk de K-Pax Blues Band. Powertrio dat zich toelegt op het onder andere coveren van Stevie Ray Vaughan. Zéér gevaarlijk om zich te storten op het werk van deze Texaanse gitaar grootmeester. Ik ben altijd van oordeel dat bepaalde mensen of zaken beter niet worden gecoverd. Had dit trio al bezig gezien op 'La Nuit Du Blues in Charleroi' in 2018, maar ze hadden mij geen stevige indruk achtergelaten toen.

Ze halen hun naam van de gelijknamige film uit 2001 met Jeff Bridges in de hoofdrol. De band bestaat uit Rudy De Marie (zang en gitaar), David Collu (drums) en vandaag Carlo Van Belleghem (bas).

Het trio wachtte zelfs niet op de aankondiging om van start te gaan en lieten Goes werkloos achter. Zoals verwacht veel gitaargeweld en dat bleek wel in de smaak te vallen van de aanwezige liefhebbers. Tja, ik kreeg het er noch koud noch warm van. ‘Cold Shot’, ‘So Exciterd’ of ‘Dirty Road’ zijn enkele van de titels die we te horen kregen. Lang , te lang naar mijn zin, uitgesponnen gitaarsolo’s en een stevige ritmesectie. SRV was natuurlijk van de partij met ‘Pride & Joy’ en ‘Mary Had A Little Lamb’, waarna ze zich waagden aan Hendrix, wat ik persoonlijk niet echt een strak plan vond. Gelukkig was dat dan weer het laatste nummer. Niet echt mijn ding dit.

Om dit muzikaal weekend af te sluiten had Filip Morre gekozen voor de legendarische Belgische band Derek & The Dirt. Iets uit mijn jeugd…time flies… Ik herinner mij nog hun eerste plaat “Oh By The Way” in 1989, wat een schijf was dat man… Hun laatste album “All Today’s Words” kwam uit in 2018, in 2019 kwam de single ‘Massa’ uit en in 2022 ‘Listen To Me Baby’.

De band bestaat uit Derek aka Dirk Dhaenens (zang en gitaar)), Pim De Wolf (gitaar), Peter De Bosschere (drums) en Philippe De Vuyst (bas). Stevig begin met ‘Come On’ en ‘Marlene’ en natuurlijk kwamen de twee singles ‘Massa’ en ‘Listen To Me Baby’ aan bod. Ook songs als ‘Simenon Girl’, ‘Talking To God’ of ‘Dancing Barefoot’ (waarvoor het nu wel veel te koud was) aan bod. ‘Oh By The Way’ moest er natuurlijk bij zijn en dat kregen we dan op het einde van de set.

Voor mij was het welletjes geweest, lang en koud weekend en tijd om de warmte van de huiskamer te gaan opzoeken.

Het was alweer een fijn gebeuren geweest, jammer van het weer maar de muziek en de “Perijo Noire” maakten het wel allemaal goed. Rest mij nog enkel één ding te zeggen: “Bedankt Filip Morre” !!!

Marcel